Je groeit op in een bepaalde buurt. Voor Bas Koenekoop, Alphiaan in hart en nieren, was dat de Zeeheldenbuurt. Hij kwam ter wereld op de Zoutmanstraat 9, maar eigenlijk is het Alphiaveld de plek waar hij zijn opvoeding genoot. Zijn ouders waren meer daar dan thuis. Een andere belangrijke plek in zijn leven is de zee. Daar speelde zijn arbeidzaam leven zich grotendeels af. Lees mee met een bijzonder verhaal.
De hele wereld gezien
Toen hij dertien jaar was knipte Bas een bonnetje uit de Televizier, want hij wilde bij de marine. “De zee trok me. Daarom vulde ik dat bonnetje in. Op de verjaardag van mijn moeder stond er een marineofficier voor de deur, die zag dat ik natuurlijk veel te klein was. Drie jaar later kwam hij terug. Het is me gelukt bij de marine te komen. Dat was een wereldtijd. Ik heb de hele wereld gezien, op een mijnenveger gezeten, bij de onderzeebootjagers en bij de visserijinspectie. Ik heb zes jaar gevaren; ben gestationeerd geweest in Den helder, Valkenburg en ook nog op de afdeling onderhoud bij de Genie in Alphen. Ook was ik daar bij de bedrijfsbrandweer. Daarna keerde ik terug naar de marine bij het korps marine brandweer. Op mijn 56e kon ik stoppen. Ik moet zeggen dat ik een prachtige tijd heb gehad. Dat heeft me gevormd tot wie ik nu ben.”
De club van mijn familie
De familie Koenekoop was nauw verbonden met Alphia en dus was Bas al van jongs af aan vaak op het veld te vinden. “Mijn vader en moeder waren allebei heel actief. Ik zat dus al toen ik vijf jaar was ballen op te pompen. Ook ging ik al veel eerder voetballen dan anderen. Eigenlijk mocht het nog niet. Ik heb van mijn zesde tot mijn zeventiende gevoetbald. In het begin had ik de schoenen van mijn broer aan”, vertelt Bas. “Mijn eerste trainer was Jaap Rietveld. Ik voetbalde met Koos van Dijk, Jopie Slagter en Dick Lagerweij. Dat waren mijn voetbalmaatjes. Toen ik zestien was ben ik naar de marine gegaan, dus werd het voetballen minder, vanaf mijn zeventiende was ik te veel op zee en ging het voetballen niet meer. Als ik thuis was ging ik natuurlijk wel naar Alphia, want daar hoorde je.” XXXHet bloed kruipt waar het niet gaan kan Bas, heel gelukkig getrouwd met Christa en vader van Rik en Liza, neemt in de jaren ’80 met zijn familie een rigoureus besluit. Hij bedankt als lid. Bas: “Alphia was altijd een echte zondagclub en het eerste team speelde competitie op zondag. Het bestuur heeft in de jaren ‘80 besloten dat Alphia 1 op zaterdag zou gaan spelen. We hebben als familie toen bedankt. Mijn broer is ook nooit meer op het Alphia veld geweest. Hij ging bij Alphen voetbal kijken. Het was een principekwestie. Toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan en toen mijn zoon wilde voetballen gingen we naar Alphia, en ben ik in 1997 ook weer lid geworden.”
Focus op de jeugd
Je zoon gaat voetballen en die wil je volgen. Dus werd Bas jeugdtrainer en begeleider. “Ik trainde soms wel drie teams. Heerlijk om te doen. Ik ben vanaf de F2 tot en met de A1 leider, trainer en vlagger geweest. Ook de ‘guppy’s’ heb ik opgezet samen met Cora Versluis en Jimmy Crawford. We regelden stagiairs en die deden de trainingen. Ik schreef ze uit met Henk de Water. Machtig om te doen. De jeugd is zo belangrijk. Hoogtepunten waren kampioenschap met de E2 en D3, die lagere teams zijn voor een club net zo belangrijk als de eerste teams. En ik heb een jeugdteam begeleid naar de senioren. Ze zijn nu Alphia 6. In 2014 tot nu ben ik leider van Alphia 1. Ook doe ik inkoop kleding en het materiaal en heb samen met Ed den Daas het jeugdkledingplan opgezet. Het is allemaal zo geweldig om te doen.” Als hij het vertelt spreekt zijn gezicht boekdelen.
Pieken en dalen
Als je zo lang lid bent van een club maak je mooie en minder mooie dingen mee. Bas weet daar alles van. Over de pieken en dalen in zijn leven bij Alphia is hij duidelijk. “Natuurlijk is het bedanken na de switch van zondag naar zaterdag het dieptepunt. In het zicht van die tijd deed je dat. Met de kennis van nu zou je het anders doen denk ik. De promotie naar de derde klasse in 2018 is het hoogtepunt. Met een geweldig team, staf en Angelo Leverock als trainer. Om nooit te vergeten.”
Wat heeft Alphia gedaan?
Nu hij niet meer werkt is Bas veel bij de club te vinden. Alphia is zíjn club. Kan hij zonder? Wat betekent de club voor hem? Bas: “Ik ben bij Alphia opgegroeid. Het clubleven is mij met de paplepel ingegeven. Toen ik geen lid was keek ik toch elke maandag in de krant om te zien wat Alphia had gedaan. Heel mijn DNA is Alphia. Ook mijn vrouw en dochter zijn er actief geweest. De club is gezellig, je wordt er als mens gewaardeerd en het verenigingsleven is er prachtig, Ik werk nu samen met mijn eerste trainer Jaap Rietveld van de dagploeg. Prachtig toch. Als je elkaar nodig hebt dan ben je er voor elkaar. Dat ervaar ik bij de club. Mijn sociale leven hangt er aan vast. Nee: zonder Alphia kan ik echt niet. Het vrijwilligerswerk zit in mijn bloed. Ook vijftien jaar bij de Alphense brandweer en al heel lang bij Alphia. Ik zou het niet kunnen missen.”
Bas Koenekoop: een man die goud waard is voor zijn Alphia!
Foto: Hans Doderer
